W drodze na 5 stycznia – ASPEKTY

Z bp. Tadeuszem Lityńskim, nowym biskupem zielonogórsko-gorzowskim, rozmawia ks. Adrian Put

bp-tadeusz-litynski-blogoslawiks. Adrian Put – Jaki obraz kapłaństwa miał młody kleryk Tadeusz Lityński?

bp Tadeusz Lityński – Wychowałem się w miejscowości z kościołem filialnym i obraz księdza, który był w mojej świadomości to obraz mojego proboszcza. Kapłanami, którzy bardzo wpłynęli na moje życie przed seminarium jak i w trakcie seminarium to byli księża ks. Kazimierz Radom, ks. prał. Grzegorz Grzybek, a także ks. Antoni Łatka i ks. Jan Ciesielski. Postrzegałem ich jako gorliwych księży, którzy przyjeżdżali do mojej miejscowości z katechezą i posługą. Odprawiali sumiennie Msze św. Obserwując ich widziałem zatroskanie i odpowiedzialność za życie religijne parafian. Spotykało mnie od nich dużo życzliwości. Do listopada 1981 roku kiedy zapadła moja wewnętrzna decyzja o wstąpieniu do seminarium nie myślałem, że będzie to moja droga życia. Kiedy decyzja już zapadła o wyborze drogi życia zapadła to myślałem długo, że będę wiejskim proboszczem.

– Którzy kapłani mieli wpływ na formację religijną Księdza Biskupa?

– W okresie młodzieńczym wpływ na moje życie miał ks. Grzegorz Grzybek. Był w tym ważnym okresie życia moim spowiednikiem. Jednak istotny wpływ miał na mnie ojciec Hubert Czuma, jezuita, który przed laty prowadził „Czarne Maki” (grupa akademicka na pielgrzymce warszawskiej – dop. mój). Był przewodnikiem mojej grupy pielgrzymkowej. Jego konferencje duchowe i patriotyczne oraz atmosfera pielgrzymkowa tamtego czasu, czyli lat 1980-1981 rok miały dla mnie duże znaczenie i odcisnęły na mnie piętno.
Bardzo ważne były też dla mnie również oazy. Były dla mnie mocnym przeżyciem duchowym.

– A jaki wpływ miał dom rodzinny na życie Księdza Biskupa?

– Wychowałem się w rodzinie wielopokoleniowej. Mogłem wzrastać w klimacie wiary moich dziadków, a mojej szczególnie mamy. Codziennością było życie modlitwy, niedzielna Eucharystia, czy też ta sprawowana w tygodniu. Byłem ministrantem i służyłem przy ołtarzu. Domowa tradycja religijna była mocno związana z obchodem świąt kościelnych. Mój dziadek Michał regularnie czytał Pismo św. i Żywoty świętych. Był czas, że nawet sobie z tego drwiłem. Ale jego niezłomna wiara fascynowała mnie. Dom miał na mnie wielki wpływ.

04wywiad2– Dla każdego neoprezbitera wielkim przeżyciem jest skierowanie do pracy duszpasterskiej na pierwszą parafię. Gdzie trafił młody ks. Tadeusz?

– 22 sierpnia 1988 roku dotarł do mnie dekret kierujący mnie do pracy duszpasterskiej w parafii pw. św. Bartłomieja w Ołoboku. Jest to parafia z wieloma filiami. Trafiłem do ks. proboszcza Władysława Stachury, który wprowadził mnie w życie duszpasterskie. Specyfiką tamtej parafii była wielość kościołów filialnych, a także katecheza, którą realizowałem w Chociulach, Węgrzynicach, Rokietnicy i Ołoboku. Miałem 26 godzin katechezy. Nie był to łatwy czas. W pierwszym roku kapłaństwa nie miałem samochodu. Na katechezę dojeżdżałem autobusem bądź korzystałem z pomocy proboszcza lub parafian. Wspominam dużą życzliwość ludzi a także chęć uczestnictwa w różnych wydarzeniach duszpasterskich. Było to ważne doświadczenie dla młodego księdza. Ujmowała mnie ich głęboka wiara i życzliwość oraz wyrozumiałość dla młodego księdza.

– Kolejna placówka duszpasterska była na południu diecezji?

– Po dwóch latach pracy w Ołoboku zostałem skierowany do pracy w młodej parafii na os. Kopernik pw. NMP Królowej Polski w Głogowie. Zderzenie z nową rzeczywistością duszpasterską, 25-tysięczna parafia, wiele grup, a także wspólnota kapłańska – pięciu wikariuszy pod przewodnictwem cierpliwego i wyrozumiałego proboszcza ks. Ryszarda Dobrołowicza – to wymagało przestawienia dotychczasowego życia. Szczególnie należało dbać o umiejętność pracy w zespole. W tym czasie byłem odpowiedzialny za służbę liturgiczną. Pamiętam jakim zaskoczeniem było dla mnie pierwsze spotkanie ze 100-osobową grupą ministrantów. Później podzieliłem ich na mniejsze zespoły. Okiełznanie takiej grupy było nieraz trudnym wyzwaniem. Z perspektywy czasu widzę, że było to dla mnie bardzo owocne doświadczenie duszpasterskie.

– W takiej parafii jak ta na Koperniku w Głogowie jest zawsze wiele obowiązków. Nie dane jednak było Księdzu Biskupowi zbyt długo tam pracować?

– W czasie pracy w Głogowie sfinalizowałem obronę mojej pracy magisterskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim z teologii biblijnej. W czerwcu 1993 roku, po bierzmowaniu, usłyszałem od bp. Pawła Sochy, że zostaję skierowany do pracy w Sądzie Biskupim w Gorzowie i na studia z zakresu prawa kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Zostałem także przeniesiony do Gorzowa. Próbowałem negocjować, tzn. chciałem jeszcze pozostać w Głogowie, ale decyzja przełożonych była jednoznaczna. I pojechałem. W latach 1993 – 2000 moim nowym osobistym i kapłańskim doświadczeniem była praca w Sądzie Biskupim w Gorzowie na stanowisku notariusza, obrońcy węzła i sędziego. W 2000 roku prosiłem bp. Adama Dyczkowskiego o zwolnienie z pracy sądowej i skierowanie mnie do duszpasterstwa parafialnego.

– Po latach pracy w instytucji diecezjalnej nie dane było jednak Księdzu Biskupowi trafić na parafię już ukształtowaną i zorganizowaną?

– Trafiłem do nowopowstałej parafii pw. Świętej Trójcy w Ochli. Nie znając środowiska, ludzi, trzeba było podjąć dzieła integracji i budowy wspólnoty. Uważam, że w szybkim tempie udało się zrealizować owocnie wymiar duszpasterski, a także ten administracyjno-gospodarczy związany z remontami. Po sześciu latach, kiedy jeszcze były planowane pewne projekty duszpasterskie w Ochli zostałem przeniesiony do parafii pw. Chrystusa Króla w Gorzowie. Nie bez bólu przeżyłem to przejście godząc się z decyzją przełożonych. Rozpoczęła się dla mnie nowa karta pracy parafialnej w Gorzowie. Wbrew wewnętrznym uprzedzeniom co do pracy w dużym mieście okazało się, że spotkało mnie dużo życzliwości i dobroci ze strony parafian. Jako proboszcz stanąłem przed zadaniem realizacji misji Kościoła i pogłębienia życia modlitwy. To także troska o integrację środowiska parafialnego poprzez budzenie odpowiedzialności za świątynię parafialną. W tym czasie były organizowane festyny, wydarzenia kulturalne, koncerty. Uważam, że dzisiaj parafia powinna spełniać nie tylko misję ewangelizacyjną, ale także budować żywą wspólnotę.

– Zapewne nikt nie spodziewa się, że zostanie biskupem. Jak przyjął Ksiądz Biskup decyzję Ojca Świętego z kwietnia 2012 roku?

– Było to dla mnie wielkim zaskoczeniem. Czułem się niegodny i nieprzygotowany do takiej misji. Jednak te trzy lata pracy biskupiej pod opieką moich starszych braci w biskupstwie Stefana, Pawła i Adama dały mi bardzo wiele. Posługa biskupia pozwoliła mi zauważyć wielkie oczekiwanie ludzi na przepowiadanie słowa Bożego, ale także oczekiwanie na spotkanie w biskupie człowieka. Ludzie chcą porozmawiać o zwyczajnych problemach. Podzielić się swoimi trudnymi doświadczeniami życiowymi. Uczestniczyłem w wielu wydarzeniach nie tylko kościelnych, ale także tych o wymiarze społecznym i patriotycznym. Obecność osoby duchownej jest oczekiwana i ma w tych miejscach misję do spełnienia. Wnosi obecność Chrystusa, która dzisiaj jest też bardzo pożądana.

– Jakie będą priorytety duszpasterskie naszego nowego biskupa diecezjalnego?

– Jaki jest ten nowy biskup to już częściowo wiadomo, ale przyszłość pozostaje dla mnie samego tajemnicą, która będzie się odsłaniała dzięki mocy Ducha Świętego i modlitwie Kościoła. Jaki będę zależy przecież także od modlitwy diecezjan. Wyrażam gotowość służby aby ona była owocna. Potrzebuję modlitewnego wsparcia. Za to otrzymane już od wielu osób dziękuję i o dalsze wsparcie proszę. Papież Franciszek mówi o byciu wśród ludzi i temu chcę być wierny. Odwołując się do inspiracji papieża Franciszka – Biskup ma być ewangelizatorem z Duchem, czyli takim, który się modli i pracuje. Chciałbym sprzyjać dziełu misyjnemu Kościoła. Czasami wskazać drogę, podtrzymać nadzieję, posługiwać z miłosierdziem, we wszystkim naśladować Chrystusa. Ja byłem zawsze duszpasterzem i ten wymiar posługi duszpasterskiej chciałbym kontynuować. Papież Franciszek na ten właśnie wymiar zwraca uwagę. I to jest zadanie, które jest przede mną.

ks. Adrian Put

aspekty_baner_og

Sprawdź także

List bp. Tadeusza Lityńskiego na Światowy Dzień Chorego 2024

Drodzy Diecezjanie, w przyszłą niedzielę, 11 lutego, będziemy po raz trzydziesty drugi obchodzić ustanowiony przez …

Skip to content